این روزها زندگی جوانان در ایران دو وجه کاملاً متفاوت به خود گرفته. یک روی سکه جوانانی هستند که با ظاهری "عرفی" به دانشگاه و سر کار میروند، قانون را می شناسند و آن را رعایت می کنند  و به منعیات احترام می گذارند. اماروی دیگر سکه سبک متفاوتی از زندگی جریان دارد. جوانانی که به هر ترفندی خود را از قید بندهای دست پا گیر حاکمیت می رهانند تا لحظاتی را بدون نظارت و ممیزی در کنار دوستانشان آن طور که می پسندند خوش باشند. تقریباً این روزها هیچ تفریحی برای جوانان ایران دور از ذهن نیست و برای هر نوع سیلقه فضایی و مکانی وجود دارد. مکان هایی دور از دید و حضور اغیار برای تجربه لحظه های بدون محدودیت که به زندگی "زیر زمینی" معروف شده است.

از سالن های مد و فشن تا آتلیه ها و کارگاه های هنری و از کنسرت سبک های متفاوت تا بارها و پاب ها با سرور انواع مشروبات به شکل زیر زمینی  را می توان در نقاط مختلف ایران یافت.
سایت مردمک در رابطه به شوهای لباس می نویسد:" هر چند از آمار دقیق میزان برگزاری شوهای لباس زیر زمینی اطلاعی در دست نیست، اما شواهد نشان می‌دهد که برگزاری چنین نمایشگاه‌های مدل که به صورت موقت و دائمی برگزار می‌شوند، بسیار رایج بوده و با توجه به محدودیت‌های اعمال شده از سوی دولت برای کنترل انتخاب پوشاک در کشور نیاز علاقمندان را بر طرف می‌کند".
« لویی ویتون»، « گوچی»، « کوچ»، « پرادا» و ده‌ها نام دیگر، برندهای معروفی هستند که نامشان این روزها بسیار در محافل مدپسند ایرانی بر زبان‌ها می‌چرخند؛ برندهای بزرگ و صاحب نامی که مسیر مد جهان را تعیین می‌کنند و این روزها بیش از هر زمان دیگر جای خود را در میان جوانان ایرانی باز کرده‌اند.
هر چند وجود این برندهای معروف در فروشگاه‌های ایرانی چندان باب نیست ،اما این موضوع به معنی عدم دستیابی ایرانیان به آخرین مدل‌ها و طرح‌های روز جهان نیست  و حتی با مسیرهایی که عرضه کنندگان این مدهای خارجی در پیش گرفته‌اند، دستیابی به مد روز جهان برای ایرانیان آسان‌تر نیز شده است.
این روزها نمایشگاه‌های مد زیر زمینی که بدون مجوز از سوی نهادهای مسئول، مانند وزارت ارشاد و وزارت بازرگانی فعالیت می‌کنند، امکان این را فراهم آورده‌اند که طالبان پوشاک برندهای صاحب نام جهان به آخرین دستاوردهای طراحان فرانسوی و ایتالیایی دست یابند.
زندگی زیر زمینی تا دنیای موسیقی و آواز نیز امتداد میابد. باغ های دور افتاده حاشیه شهر، زیر زمین یا پارکینگ منازل یا سالن مجالس مختلط همه و همه برای ساعاتی می توانند پذیرای تعداد محدودی از علاقه مندان موزیک بدون مجوز باشند. جاییکه میزبان گروه های موسیقی مختلف از راک و پانک و متال تا سنتی و تلفیقی و معترض می تواند باشد. تعداد گروه های زیرزمینی موسیقی پس از تعریفی که سردار روزبهانی، رییس پلیس امنیت اخلاقی جمهوری اسلامی در سال 2012 از این موضوع به داست داد، از تعداد گروه های "رو زمینی" به مراتب فراتر رفت. وی در اظهاراتی عنوان کرد:  از نظر پلیس ایران هر خواننده‌ای که از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز فعالیت نداشته باشد غیر قانونی است و مورد پیگرد قرار خواهد گرفت.
همین موضوع سبب شد که بسیاری از جوانان ایران که تمایل به موسیقی غربی و آلترناتیو دارند در گروه مجرمین قرار گیرند و لاجرم بساط خود را به محافل زیر زمینی منتقل کنند.
زندگی مخفی جوانان تا آنجا پیش رفته که برخی به فکر تاسیس کافه و بار و پاب زیر زمینی با سرور مشروبات الکی افتاده اند.
سایت ایران وایر که تحقیقاتی را در این زمینه انجام داده گزارش می دهد: "تهران، شهری است با كافه‌هایی زیرزمینی؛ كافه‌هایی كه در آن‌ها می‌توان كنار بار نشست و یك لیوان آبجو خورد؛ مانتو و روسری از تن درآورد و سفارش قهوه‌ای را داد كه در آن چند قطره‌ای ویسكی ریخته باشند. كافه‌هایی هستند که می‌توان در آن‌ها سفارش حشیش و ماریجوآنا داد و تا پایان نشئگی، به خوردن مشغول بود".
»س.ت»، مشتری این کافه است: «این‌جا همه آن‌چه که ما بیرون نداریم را یک‌جا دارد. من هر وقت خسته‌ام، به این‌جا می‌آیم. به هر طریقی حالت را خوب می‌کند. بعضی شب‌ها برای موسیقی‌دان‌های بی‌مجوز، کنسرت می‌گذارند و برای نقاشان و عکاسان، گالری و نمایشگاه برپا می‌کنند. همین‌ها حال آدم را جا می‌آورد. انگار در ایالتی کوچک در قلب تهران قرار گرفته‌ایم که از قانون‌های خودش پیروی می‌کند.«
اینگونه است که جوانانی که به هر طریقی مسیر تنفس روی زمین بر آنها بسته می شود، محفل و مکانی را زیر زمین برای تجربه آزادی هایی که بسیار بدیهی به نظر می رسند اما بوسیله حاکمیت سلب شده اند  ایجاد می کنند و هر چقدر فشار و بگیر و ببند بیشتر باشد گویا روش های متهورانه تری در راه خواهد بود.